Logo Stroomopwaarts MVS
Zoek
Uw lokale partner voor sociaal ondernemen
Wilt u meer weten?

Wij staan klaar om uw vragen te beantwoorden. U kunt het WerkgeversServicepunt bereiken via 010 - 246 5500 of wsp@stroomopwaarts.nl

Echte verhalen, mooi en menselijk

De weg naar werk is voor iedereen anders. Voor de een duurt het langer dan voor de ander. Klanten, ondernemers en medewerkers van Stroomopwaarts vertellen hun verhaal.

 

Deel uw verhaal

Bent u betrokken bij Stroomopwaarts (bijvoorbeeld als ondernemer, client, medewerker of anders) en heeft u ook een verhaal om te vertellen? Daar inspireert u anderen mee! Stuur kort uw verhaal naar kanduswel@stroomopwaarts.nl en wij nemen contact met u op.

Houd vast aan je doel

Geduld en doorzettingsvermogen brengen Eveline weer naar de wereld waar ze wil zijn. Eveline* zit in de schuldhulpverlening. Door positief te blijven en hard te solliciteren, heeft ze zich er bijna uitgevochten. Ze werkte voorheen in een kinderdagverblijf, maar dat liep spaak: helaas werd haar contract door bezuinigingen niet verlengd. Tegenwoordig is ze werkzaam bij het KCC in Schiedam.

Ik had een engeltje op mijn schouder

Eveline verloor op haar twaalfde haar moeder. Haar toenmalige vriend vulde een soort gat op: “Ik vond geluk door het hem naar zijn zin te maken en veel geld aan hem te besteden.” Helaas ontpopte hij zich tot iemand die niet het beste voor had met Eveline. Hij heeft bijvoorbeeld zelfs vastgezeten voor poging tot geweldpleging. Een einde van deze relatie was een logische zet. Nu is ze een alleenstaande moeder met twee kinderen.

In diezelfde periode begon Eveline steeds meer schulden op te bouwen. Dit ging uiteindelijk zo ver dat er een ontruiming gepland stond, waarbij ze met haar twee kinderen binnen een week op straat zou belanden. Gelukkig kon zij via een vriendin van haar schoonzus, die werkzaam is in de schuldbemiddeling, een regeling treffen. Zo kon ze ternauwernood haar woning redden. “Ik had echt een engeltje op mijn schouder.”

Na dit moment heeft Eveline zich aangemeld voor schuldhulpverlening bij Stroomopwaarts. Dit was best confronterend, vond Eveline. “Ik heb altijd van mijn moeder, die er ook alleen voor stond, geleerd om sterk te zijn. Maar ik had een doel voor ogen: een goed leven voor mijn kinderen en mij. Zij hebben daardoor gelukkig niet veel meegekregen van alle problemen. Ik heb altijd de instelling gehad dat als ik zelf gelukkig ben, mijn kinderen dat ook zijn.”

Ik ben niet iemand die snel hulp zoekt

Eveline hield de lijnen met haar schuldhulpverlener kort en zorgde ervoor dat haar documenten en afschriften netjes op orde waren. “Als ik bij wijze van spreken iets morgen moet inleveren, zorg ik dat ik dat gisteren al heb gedaan.” Dat leverde Eveline veel complimenten op, die haar sterk motiveerden. “Maar toch sprak ik met niemand over mijn problemen, zelfs niet met familie. Ik ben niet iemand die snel hulp zoekt.”

Haar schuldhulpverlener schreef de rechter aan tot verzoek voor WSNP (Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen). De rechter kijkt dan naar hoe je het schuldhulptraject hebt doorlopen en maakt daar een wettelijk schuldhulpverleningstraject van. “Mijn schuldhulpverlener heeft me op een heel positieve manier bijgestaan. Dit heeft me erg geholpen.” Eveline is goed bezig, maar heeft nog even te gaan: het traject duurt in totaal drie jaar. Iedere maand moet ze afdrachten doen van haar reguliere inkomsten en eventuele extra inkomsten. Inmiddels heeft Eveline een baan bij het KCC, waar ze erg blij mee is: “Ik heb nog nooit zo’n goed inkomen gehad en daar ben ik heel trots op, maar helaas kan ik er nog niet van genieten. Ik moet toch een groot deel afdragen.”

Werk om trots op te zijn

Het werk bij het KCC is niet van de ene op de andere dag gekomen. Na haar ontslag bij het kinderdagverblijf is ze hard gaan solliciteren. “Ik zocht het wel dicht bij huis in verband met mijn twee kinderen. Daarnaast ben ik afhankelijk van het openbaar vervoer. Toen vond ik een vacature van het KCC in Schiedam, met een stukje gemeentewerk. Dit sprak me direct aan: ik heb altijd al iets voor de gemeente willen doen. Ik vind dat werk om trots op te zijn.” Na een positief telefonisch gesprek zou Eveline twee dagen later een mail krijgen met een uitnodiging voor een training die haar voor zou bereiden op het werk bij het KCC. Toen ze geen mail ontving, nam ze contact op. “Ik kreeg te horen dat ik het helaas toch niet was geworden. Teleurgesteld ging ik mijn weekend in. Iedereen ging feesten, maar ik had geen zin.”

Toen Eveline later die dag de sleutel in het slot van haar deur stak, werd ze gebeld. “Het was de gemeente, met de vraag of ik nog interesse had in de training. Mijn geluk kon niet meer op!” De training duurde drie weken. De prestaties van Eveline vielen op en ook haar eigen initiatieven werden erg op prijs gesteld. “Het voelt alsof ik altijd heb moeten overleven, maar nu eindelijk écht kan leven. Als je na zo’n situatie weer een normaal leven wilt leiden, ligt dat uiteindelijk echt aan jezelf en hoe gemotiveerd je bent. Je hebt een doel voor ogen, probeer dat waar te maken! En", zo wil ze nog meegeven aan anderen in een vergelijkbare situatie, “onthoud ook goed dat de schuldhulpverleners hun best doen om je te helpen!”

 

*naam is gefingeerd wegens privacyredenen